In een arbocatalogus wordt vastgelegd hoe de doelvoorschriften kunnen worden bereikt. Hoervoor worden technieken, middelen, methodes en normen beschreven. Arbocatalogi zullen in de praktijk veelal door vakbonden en werkgeversorganisaties voor de hele branche of de sector worden samengesteld.

RIE’s en arboconvenanten zijn daarbij een goede basis. Het spreekt voor zich dat het aan de arbodiensten is om bij de sociale partners aan tafel te schuiven: zij hebben de expertise. Als de sociale partners eenmaal een branchecatalogus hebben gemaakt, dan is dat geen vrijblijvende zaak voor de werkgevers. De Arbeidsinspectie zal van alle werkgevers uit de branche verwachten dat zij de doelvoorschriften op één van de manieren zoals beschreven in die catalogus zal uitvoeren.

Wanneer een branche geen arbocatalogus heeft, dan kan de werkgever er samen met de ondernemingsraad of de personeelsvertegenwoordiging van zijn bedrijf een maken. In de praktijk zal dit alleen bij heel grote bedrijven gebeuren.

Zodra er een arbocatalogus is, trekt de overheid haar beleidsregels voor de branche in. Voorwaarde is wel dat het boekwerk positief moet zijn getoetst door de Arbeidsinspectie.